Λένε πως η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο, η αστική αυτή χαώδης πόλη είναι σήμερα η επιτομή της φασαρίας και της αταξίας. Όχι, σας το λέω εγώ: δεν είναι έτσι, ξεχάστε τα όλα, και όπως λένε "φήμη είναι θα περάσει". Η Αθήνα για τον κάθε έναν από μας, είναι ότι βλέπουν τα μάτια μας, τα δικά μας μάτια και κανενός άλλου. Βέβαια η Αθήνα μεταξύ μας θα μπορούσε ιδανικά να ήταν στην ιδέα ένα μικρό Παρίσι της Μεσογείου.

Τώρα μιλάμε για ιδέες και για οράματα, αλλά ποιος θα το πίστευε ότι πέντε χρόνια τώρα το Παρίσι ήρθε στα αλήθεια πιο κοντά στην Αθήνα. Δεν είναι φαντασίωση ούτε όνειρα που μερικοί από μας κάνουμε τα βράδια. Το μικρό Παρίσι των Αθηνών είναι το φεστιβάλ των κουλτουριάρηδων, των αχόρταγων εικαστικών, και τον κάθε έναν από σας που θέλει να δει την Αθήνα με άλλο μάτι. Ένα φεστιβάλ που μετράει πέντε ενεργά χρόνια συμμετοχής με κάθε είδους δράσεις, διαλέξεις, κονσέρτα, εκθέσεις και εικαστικά δρώμενα που ξετυλίγονται όλα μέσα στους δρόμους της Αθήνας που φέρουν το όνομα κάποιου σπουδαίου Γάλλου. Ονόματα όπως Βίκτωρος Ουγκώ, Φαβιέρου, Μάρνη, Σατωβριάνδου και ένα σωρό άλλοι.

Το Φεστιβάλ για φέτος είχε θέμα "Η γυναίκα στην Ευρώπη" έτσι λοιπόν όλες οι εκθέσεις ήταν αφιερωμένες στη γυναίκα και στη σπουδαιότητα της. Μια από τις ωραιότερες εκθέσεις βρισκόταν στο παλιό σταθμό Πελοποννήσου, όπου εκεί ανάμεσα στις ξεθωριασμένες ράγες του τρένου, στις κρύες αίθουσες αναμονής και στα εκδοτήρια του σταθμού, εικαστικοί και καλλιτέχνες κάθε λογής περιέγραψαν την γυναίκα που τους εμπνέει. Σε ένα σταθμό τρένου λοιπόν, νεκρό και κρύο από την εγκατάλειψη, η παρουσία της γυναίκας σαν σχέδιο, σαν κολάζ, σαν μια εγκατάσταση, σαν αύρα και σαν ύπαρξη κατάφερε να ζεστάνει την κάθε αμφιβολία του επισκέπτη.

Το φεστιβάλ χαρακτηρίστηκε για φέτος ένα από τα πιο περιζήτητα φεστιβάλ που έλαβαν χώρα στο κέντρο της πόλης. Το Παρίσι για δέκα ολόκληρες μέρες όχι μόνο τρύπωσε σε κάθε στενό της Αθήνας αλλά κατάφερε να ταξιδέψει τους επισκέπτες, να δώσει ελπίδα και να αφήσει στον κάθε έναν από μας και ένα διαφορετικό μήνυμα.

People say that Athens is the new Berlin, this urban city is today the epitome of troubles and disorders. Let me tell you: it's not like that, forget everything, and as they say "reputation is going to pass soon". Athens for each of us is what our eyes see. Of course Athens could ideally have been a small Paris in the Mediterranean

Now we are talking about ideas, but who would have believed that five years later Paris would really came closer to Athens. It's not fantasy or dreams that some of us make in the evenings. The small Paris of Athens is the festival of the cultured and the avant-garde artists, and each one of you who wants to see Athens from a different angle. A festival that counts five active years of participation with all sorts of actions, lectures, concerts, exhibitions and visual events all through the streets of Athens bearing the name of great French people. Names such as Victor Hugo, Favier, Marne, Chateaubriand etc.

The festival for this year has the subject "The Woman in Europe" so all the exhibitions were devoted to the woman and her importance. One of the most beautiful exhibitions was in the old Peloponnese station, where among the faded railways, the cold waiting rooms and the ticket offices of the station, artists of all kinds described the woman who inspired them. This year this festival was one of the most fabulous festivals in the city. For ten whole days, Paris has not only burst into every narrow street in Athens but managed to "travel" people, give hope and leave each one of us and a different message.