Έχετε πάει ποτέ στην οικία Ζαρίφη; Τώρα θα μου πείτε ποια είναι η οικεία Ζαρίφη, και κυρίως ποια οικογένεια είναι αυτή. Η οικεία Ζαρίφη ανήκε σε μια οικογένεια εμπόρων τσαγιού και ζάχαρης που στην Αθήνα του 20 αιώνα έσφυζε από ζωή. Στο σήμερα είναι ένα αρχοντικό χωμένο κάπου στη γραφική Κυψέλη με μια αθηναϊκή αισθητική art deco και μοντερνισμού που άνοιξε τις πόρτες του έπειτα απο 40 χρόνια για να φιλοξενήσει την έκθεση (Ά)γνωστοι προορισμοί και να ξυπνήσει το αρχοντικό αυτό από το λήθαργο και την αδράνεια. Η έκθεση καλεί εννέα εικαστικούς σύγχρονης τέχνης, (ένας αριθμός που αντιστοιχεί στις εννέα δεκαετίες ζωής του κτιρίου) να ζωντανέψουν το κτίριο και να το ξυπνήσουν μέσα από ποικιλόμορφες θεματικές ενότητες που διαχειρίζονται την ύπαρξη της τότε αρχιτεκτονικής, της κοινωνικής ταυτότητας, τη συλλογική μνήμη καθώς και την ψυχολογία του ανθρώπου.Η έκθεση φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα παραίτησης, εγκατάλειψης και ερήμωσης.

Εννέα καλλιτέχνες λοιπόν, παίρνουν θέση παρουσιάζοντας στο σήμερα μέσα από τα δωμάτια της οικείας, το σκεπτικισμό τους. Σε ένα από τα δωμάτια θα δούμε μια στρατιά από πορσελάνινα αγαλματίδια που συμβολίζουν θέματα της μετανάστευσης. Μια μικρή παρέλαση όπου το σχήμα της θυμίζει ένα αστερισμό που υπονοεί μια συμβολική δήλωση διαρκούς αλλαγής και αστάθειας. Στο επόμενο δωμάτιο, όσοι φοβούνται τα παιδικά λούτρινα παιχνίδια, ίσως να είναι και ένα ρίσκο για αυτούς. Το δωμάτιο κατακλύζεται από μαλακά παιχνίδια κοινώς λούτρινα που έχουν τη μορφή ζωών ή και παιδικών χαρακτήρων. Για την καλλιτέχνη τα λούτρινα παιχνίδια αποτελούν το μέσο έκφρασης των πρώτων συναισθημάτων ενός παιδιού. Η ίδια πιστεύει ότι όταν ένα λούτρινο δωρίζεται σε ένα παιδάκι για τα γενέθλια του ή για τα Χριστούγεννα μπορεί να παίξει ρόλο συναισθηματικής ασφάλειας για τα επόμενα χρόνια. Τα παιχνίδια εξελίσσονται και εγγράφονται στο υποσυνείδητο ως αναφορά ευχάριστων γεγονότων, ενώ είναι πολύ πιθανόν να συνοδεύουν έναν ενήλικα και στα επόμενα χρόνια.

Στο πρώτο επίσης όροφο όσοι γνωρίζουν από ελληνική Μυθολογία παρουσιάζεται σε ένα δωμάτιο η ιστορία της Περσεφόνης και η αρπαγή της απο τον Άδη, το θεό του Κάτω Κόσμου. Η Εγκατάσταση διαχειρίζεται έννοιες θηλυκότητας και γονιμότητας. Τα φορέματα στο δωμάτιο αντιπροσωπεύουν οποιαδήποτε γυναίκα του τότε, αλλά και του σήμερα καθώς θα μπορούσε οποιαδήποτε να φορέσει ένα απο αυτά κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας μύησης ή εορτής. Τέλος στη κουζίνα του κτιρίου συναντάμε λίγο παραπάνω σκοτάδι. Καλούμαστε να αφαιρεθούμε για λίγο στο χρόνο και να ακούσουμε κάποιες φωνές (συνεντεύξεις άλλων ένοικων της εποχής) που μας καλούν να νιώσουμε το χώρο σαν δικό μας και να ταξιδέψουμε νοερά στο τότε. Ακούγονται μέσα από το υπόγειο φωνές μιας γιαγιάς, να μας καλωσορίζει και να θέλει να μας κεράσει γλυκό όπως συνηθιζόταν. Με κάποιο τρόπο που δε γνωρίζουμε οι ίδιοι, στη κουζίνα του υπογείου μπορεί κανείς να μυρίζει σπιτικές μυρωδιές και να "πιάσει" την αύρα του δωματίου καθώς περπατάει στο χώρο.

Η Έκθεση μας είχε μαγέψει όλους και κατάφερε να αποσπάσει πολύ ωραίες κριτικές. Τα συγχαρητήρια ανήκουν στον επιμελητή της έκθεσης Δρ Κώστα Πράπογλου και στους εννέα καλλιτέχνες που τόλμησαν να μας ταξιδέψουν. (Αναγράφονται στο τέλος του άρθρου).Το ταξίδι ξεκινούσε κάπου στην Κυψέλη, αν και εφόσον ήσουν από αυτούς που ψάχνουν το διαφορετικό. Ελπίζω αυτή η πρωτοβουλία να ξύπνήσει κι άλλα τέτοια κτίρια και να ταξιδεύουμε όλο και πιο συχνά.

Have you ever been to Zarifi residence? "What is Zarifi residence", you might ask. It is a house that belonged to a family of tea and sugar merchants and traders, which in the Athens of 20's was vital and full of life. Today, it is a mansion somewhere in picturesque Kypseli, and with an athenian aesthetic art deco and modernism reopened after 40 years to host the exhibition [un]known destinations and awake this mansion from its sleep. The exhibition called nine modern artists (representing the 9 decades of this house's life) to re-liven the building and awake it through the various thematic units that deal with the architecture back then, the social identity, the memories, and the psychology of people. The exhibition bring forward topics about abandonment, giving up and deserting.

So, nine artists exhibit today in the rooms of the house their scepticism. In one of the rooms we will see an army of porcelain statues that symbolise topics around immigration. A small parade whose shape is reminiscent of a constellation that implies constant change and instability. Then, in another room, whoever is scared of children's plush toys might find it a bit risky. The room is full of soft, cloth animal or cartoon character toys. For the artist, the plush toys are a way of expressing the first feelings of a child. She believes that a plush toy being gifted to a child, either for their birthday or Christmas, can have a crucial role of emotional value in the following years. The toys evolve and are written to the subconscious as a reference of happy events while it if very likely that they also accompany an adult in the following years.

On the first floor, for whoever knows about Greek mythology, is displayed the story of Persephone and her abduction by Hades, the god of the Underworld. The installation deals with femininity and fertility. The dresses in the room represent any woman of that time but also of today since any one could wear one of these during a festival or a masquerade. Finally, in the basement, we meet a little more dark. We are called to doze off for a while and listen to some voices (interviews of past residents) that makes us feel like the space is ours and travel with our minds to the past. Voices of a granny welcoming us and treating us to delights. In some way, you can smell home-like odours and be surrounded by the aura of the room while walking in time.

The exhibition has charmed us all and managed to get positive critiques. Congratulations should go to the curator of the exhibition, Dr Κostas Prapoglou and to the nine artists who dared to make us travel (their names follow). The trip begins somewhere in Kypseli if you are one who seeks something different. I hope this initiative awakes more of these building and we all travel in time a little more often.

Artists : (Αικατερίνη Γεγησιάν - Απόλλωνας Γλύκας - Μπέτη Ζέρβα - Ελένη Λύρα - Δέσποινα Μεϊμάρογλου - Ρένα Παπασπύρου - Ανδρέας Σάββα - Δημήτρης Σκουρογιάννης - Μαρία Ανδρομάχη Χατζινικολάου).

Αικατερίνη Γεγησαν - Το προσφυγάκι 2017 (120 αγαλματίδια, πορσελάνη, πηλός,γύψος, ξύλινο τραπέζι)

Δημήτρης Σκουρογιάννης - Η ευτυχία κάποτε θάρθη 2017 (Ψηφιακή εκτύπωση σε μουσελίνα ακριλικό τούλι, βαμβακερές κλωστές)

Ελένη Λύρα - Περσεφόνη 2017 (Ψηφιακή φωτογραφία επιζωγραφισμένη, ξύλο και ενδύματα)

Μπέτυ Ζέρβα - Τα παιχνίδια μου 2017 (Λούτρινα παιχνίδια, έπιπλα, ήχος)

Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου - Εδω είναι το σπίτι σου τώρα 2017 (Οπτικοακουστική Εγκατάσταση,ήχος, black light, αιθέρια έλαια)

Δέσποινα Μειμάρογλου - Ο χρόνος ανάμεσα 2017 (ψηφιακή φωτογραφία, έπιπλα, προσωπικά αντικείμενα,ήχος)