Οι μέρες των Χριστουγέννων κάθε χρονιά είναι η αφορμή για να φουντώνουν τα θεματικά μαγαζιά, τα μπαζάρ με είδη στολισμού και ένα σωρό γιορτινά πάρτι. Ο κάθε ένας στο είδος του, στο προϊόν του, και στον σκοπό του. Πάνω κάτω όμως, όλα τα ίδια μου φαίνονται κάθε χρόνο. Χρυσές κορδέλες, ατελείωτο glitter, κλασικά κόκκινα σκουφιά, και η Μariah Carey να επιμένει κάθε χρόνο σταθερά πως "All I want for Christmas is you". Δεν έχει συνδεθεί ποτέ η περίοδος των Χριστουγέννων με οτιδήποτε άλλο που να μην έχει σχέση με τα παραπάνω.

Φέτος όμως έβαλε το λιθαράκι της η νέα ανανεωμένη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης για να προτείνει στο κόσμο της περιοχής και της υπόλοιπης Αθήνας κάτι διαφορετικό. Φέτος λοιπόν η Δημοτική αγορά της Κυψέλης λειτουργεί επίσημα πλέον σε όλο της το κτίριο και έρχεται να κάνει την διαφορά. H Impact Hub Athens η οποία βρίσκεται πίσω από όλη την νέα δομή της Δημοτικής Αγοράς, διοργάνωσε μια σειρά από γιορτινές συναντήσεις, που η κάθε μια ναι μεν θα είναι στο πνεύμα των Χριστουγέννων αλλά θα είναι σίγουρα αλλιώτικές από ό,τι έχετε φανταστεί από προηγούμενα δρώμενα της πόλης. Συναυλίες από νέους καλλιτέχνες, γιορτινά brunch, ιδιαίτερα σεμινάρια είναι κάποια από τα highlights της αγοράς όπως επίσης και θεματικές ημερίδες και οτιδήποτε αφορά το σύγχρονο lifestyle.

Σήμερα θα σας πάω μια μικρή βόλτα σε ένα από τα φεστιβάλ που διοργάνωσε η Δημοτική αγορά παραμονές Χριστουγέννων. Φυσικά δεν θα σας μιλούσα για ένα ακόμη Χριστουγεννιάτικο κλασικό φεστιβάλ, αλλά για το πρώτο Αιθιοποικό φεστιβάλ που γίνεται στη πόλη. Ένα φεστιβάλ με εορταστικό κλίμα της Αιθιοποιηκης κουλτούρας που τυχαίνει κιόλας να ζει στη περιοχή και γι αυτό είναι και τόσο ξεχωριστή γειτονία. Η ομάδα Ethio - Greek Culture Promoters ετοίμασε για το κοινό ένα μικρό ταξίδι μέχρι την Αιθιοοπία. Παραδοσιακά χρωματιστά υφάσματα, επίσημες στολές, ιδιαίτερες μουσικές και ένα σωρό είδη διακόσμησης ήταν κάτι από αυτά που μπορούσε κανείς να δει από κοντά. Εγω ως κλασικός fan του καφέ δοκίμασα για πρώτη φορά ζεστό Αιθιοποικό καφέ και έχω εντυπωσιαστεί στο πόσο φρέσκο δυνατό άρωμα κρατούσε μέσα του. Κάτι που εντυπωσίασε το κοινό είναι η γνωριμιά με τον κόσμο της κουλτούρας αυτής αφού μπορούσε να ρωτήσει από κοντά ο κάθε ένας ότι ήθελε να μάθει. Κατά το απόγευμα που έπεσε λίγο το φως παρουσιαστήκαν ξέφρενοι χοροί και φυσικά χριστουγεννιάτικα - γιορτινά τραγούδια της τόσο ζεστής και αυθόρμητης κουλτούρας.

Ήταν για μένα μια όμορφη Κυριακή και θέλω να πιστεύω ότι με δικαίωσε και στη ψυχή και σε εικόνες. Δεν μετανιώνω καθόλου που την ίδια μέρα είχα να επιλέξω μεταξύ αυτού του φεστιβάλ έναντι ενός άλλου κοσμικού event της πόλης με καλεσμένους διάσημους, κόσμο των media, των blogs και του σύγχρονου Αθηναιού lifestyle. Γιαυτό σήμερα σας γράφω για την εμπειρία μου αυτή καθώς άφησα τις δημόσιες σχέσεις και τα άστοχα γέλια για να πάω σε ένα φεστιβάλ στης γειτονίας μου, που τελικά μου γέμισε το μυαλό με όμορφες εικόνες, μου δημιούργησε νέα συναισθήματα και το κυριότερο, ήταν όλα αληθινά χωρίς τίποτα να είναι δήθεν και καμουφλαρισμένο. Θα τα πούμε σύντομα ξανά στη Δημοτική Αγορά της κυψέλης και όσοι δεν έρχονται θα είμαι εγώ εδώ να σας πηγαίνω κάθε φορά και μια βόλτα αλλιώτικη!

As the Christmas days approach, the markets getting festive, bazaars preparing Christmas decorations and the parties are already in a high mode. Everyone with their proposals and their expectations. Well, personally for me they look all of these same with any new, fresh signature. Golden Wheels, endless glitters, basic red hats, and Maria Carey insists constantly every year that "All I want for Christmas is you."

However this year the new renewed Municipal Market of Kypseli was put on the brink, in order to make something different for the citizens of the era. Impact Hub Athens, which is behind of the new structure of the Municipal Market, organized a series of festive meeting, each of which will be in the spirit of Christmas but will certainly be different from others that you have imagined from previous events. Concerts with new bands, festive pop-up brunch, special seminars, thematic workshops and anything related to modern lifestyle.

Today I'm here to take you a short tour in one of these festivals that municipal market of kypseli organized some days before of the Christmas Holidays. I'm not going to tell you about a typical basic Christmas event of course but for the first Ethiopian festival which takes place in the city. A festival with Africa atmosphere of Ethiopian culture who live in the era of Kypseli and that's why this neighborhood is so beautiful and special!The Ethio - Greek Culture Promoters has prepared for people a short trip to Ethiopia. Traditional colored fabrics, formal uniforms, special music, and a kind of wooden creations were something of the festival. Personally, as you know it I thought as a coffee fan I tasted a warm unique Ethiopian coffee and I have been impressed with how fresh and strong aroma it holds inside.In the afternoon they show us Ethiopian dances and of course Christmas - festive songs of this warm and spontaneous culture

It was a beautiful Sunday for me and I thought that it justified in my soul and into my photos. I didn't regret at all because on the same day I had to choose between this festival and another more commercial event of the city with famous guests, people of media, blogs and generally people who improve the Athenaeum lifestyle. So today I'm writing to you about my impatience because I chose to ignore the public relations and false smiles to go at this festival in my neighborhood. Eventually filled my mind with beautiful pictures, new feelings about this culture it finally and the most important was all true without nothing to be false and camouflaged. I will be back again soon with a new post by municipal of kypseli so as taking you with me!

• Impact Hub Athens Site : Impact Hub Athens
• Photographer : Theo Michael / Euframe

📱 See more at hashtags: #EUFRAME #RantevoustiFokionos #DimotikiAgoraKipselis

Νομίζατε ότι μόνο το σχολείο του Harry Potter θα μπορούσε να σας αφήσει έκπληκτους ε; και ότι μόνο το φανταστικό Hogwarts ήταν αρκετό για να σας μαγέψει στα χρονικά. Ναι είναι ωραία η μαγεία δε λέω, τα ειδικά εφέ, το σινεμά, η μυθοπλασία. Είναι όμως πέρα για πέρα σενάριο της φαντασίας μας. Τι θα λέγατε όμως αν κάναμε ένα ταξίδι σε ένα μυστηριώδεις πραγματικό σχολείο εδώ στην Αθήνα; σε ένα σχολείο που έχει κάτι παραπάνω να πει απο ότι ένα σενάριο; και δύσπιστος να είσαι ξέρω πολύ καλά ότι οι αναγνώστες μου διψάνε για ταξίδια μέσα από εικόνες και ιστορίες. Γι’αυτό φτιάξε ποπ κόρν και απόλαυσε το σημερινό μου άρθρο.

Σε προηγούμενο μου άρθρο πήγαμε σε μια παλιά ιστορική οικία, όπου καλλιτέχνες εξέθεσαν τα έργα τους. Μια οικία που ποτέ πριν δεν είχε ανοίξει για κανέναν λόγο και για κανέναν επισκέπτη. Η έκθεση είχε τίτλο "(Un)known Destinations - (ά)γνωστοι προορισμοί" και ήταν στη Κυψέλη. (Πατήστε στο τίτλο για να σας μεταφέρει στο άρθρο για να θυμηθείτε περί τίνος πρόκειται). Η έκθεση κατά τον επιμελητή της δρ Κώστα Πράπογλου έμελε να έχει και συνέχεια καθώς το κεφάλαιο δυο θα το μάθουμε σήμερα. Είστε έτοιμοι για τους (ά)γνωστους προορισμούς ΙΙ;. Δεν θα μπορούσαμε να πάμε πολύ μακριά παρά μερικά στενά πιο κάτω από το ιστορικό εκείνο σπίτι.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο 15ο Λύκειο της Κυψέλης. Ένα τεράστιο αγέρωχο κτίσμα που φέρει art nouveau αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά και όμορφες λεπτομέρειες στα παράθυρά του .Το κτίριο λειτούργησε αρχικά ως ιταλική σχολή καλογρέων, έπειτα πέρασε στα χέρια των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων και χρησιμοποιηθηκε ως νοσόκομείο. Στη συνέχεια δόθηκε στην Ελληνική αεροπορία και διατήρησε την λειτουργία του ως νοσοκομείο. Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα που λειτουργεί κανονικά ως Λύκειο. Αυτή τη φορά το ταξίδι μας θα γίνει σε ένα Κέλυφος όπως το ονομάζει ο επιμελητής της έκθεσης. "Κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης" είναι επακριβώς ο τίτλος της έκθεσης αυτής. Βρίσκομαι λοιπόν έξω απο την μεγάλη ξύλινη βαριά πράσινη πόρτα του κτιρίου αυτού και πριν χτυπήσω το κουδούνι για να μου ανοίξουν, σκέφτομαι την πορεία που έκανε ως σήμερα. Είμαι άραγε έτοιμος να μπω μέσα και να σας πάρω μαζί μου;

Έβγαλα την κάμερα από την τσάντα, πήρα μια ανάσα και χτύπησα το κουδούνι. Σήμερα είμαι εδώ να σας δείξω τί είδα, τί άκουσα και τί έμαθα απο την έκθεση αυτή. Στο κτίριο φιλοξενήθηκαν είκοσι ένας (21) σύγρχονοι εικαστικοί που κλήθηκαν να αφηγηθούν την ιστορία του κτιρίου μέσα απο τα εκθέματα τους και να δημιουργήσουν σκέψεις στον θεατή για το πώς μέσα από το πρίσμα του χρόνου εμφανίζονται θέματα όπως η ειρήνη, ο πόλεμος, η στέρηση, η ανθρώπινη κινητικότητα, η μετατανάστευση κτλ. Κληθήκαμε λοιπόν ως επισκέπτες να αντιληφθούμε το κτίριο ως ένα κέλυφος που κάνει το δικό του ταξίδι στο χρόνο. Εμείς γνωρίζουμε το παρελθόν, ζούμε τη σημερινή του μορφή αλλά δεν μπορεί κανείς να φανταστεί το μέλλον του. Ξεχνοντας λοιπόν τη σημερινή του μορφή άρχισα να περιπλανέμαι στο εσωτερικό του. Στους διαδρόμους επικρατούσε νεκρική σιγή. Ήταν η χαρά των καθηγητών, ακούω μέχρι και σήμερα στα αυτιά μου που φωνάζουν "Ησυχία στους διαδρόμους". Σε κάθε τάξη υπήρχε και ένα έκθεμα, και με το κάθε σου βήμα ένιωθες ότι ήθελε να σε απορροφήσει, να σου πει αμέσως την ιστορία του. Τα εκθέματα πολύπλοκα, πολύμορφα και κυρίως ζωντανά γεμάτα αισθήσεις. Χωρίς πολλά πολλά κατέβηκα στο σκοτεινό υπόγειο. Εκεί λοιπόν αντίκρισα μια θάλασσα (οπτικοακουστική εγκατάσταση) με κύμματα που έσκαγαν γαλήνια μέχρι το βάθος. Πιο κάτω μια λάμπα αναμμένη πλάι σε μια μυστική σήραγγα που κάπου οδηγούσε παλιά. Ξεχάστηκα για ώρα στο υπόγειο. Σε μια αίθουσα ακούγονταν μαρτυρίες των κατοίκων για το κτίριο ενώ στο μηχανοστάσιο του κτιρίου κρέμονταν ανθρώπινες μορφές σε χαρτί.

• Μαίρη Χρηστέα - Breathing Space 2018 (Mary Christea - Breathing Space 2018)

Πέρασα απο όλους τους ορόφους του κτιρίου μετά από το υπόγειο και μελέτησα ξεχωριστά κάθε έργο. Απο την μια αίθουσα στη άλλη ένιωθα την ιστορία του κτιρίου να με περικλείει. Στους πάνω ορόφους ειδικά οι εικαστικοί κάνουν παιχνίδι με το μυαλό του επισκέπτη καθώς ενώνουν τα στάδια του κτιρίου και δεν ξέρεις που πραγματικά είσαι, σε μια τάξη ενός σχολείου, ή σε μια πτέρυγα ενός νοσοκομείου. Ένιωσα κάποια στιγμή εκείνη την παγωμάρα και την αμηχανία που νιώθει κανείς όταν περιμένει σε ένα νοσκομείο, όπως επίσης και το τρέμουλο που νιώσαμε τη πρώτη εκείνη μέρα του σχολείου που δεν ξέραμε πού μας πάνε. Μια τάξη πνιγμένη από χάρτες και στρατιωτάκια θίγει γεωγραφικά ζητήματα και πολέμους. Ενώ πιο κάτω συνάντησα κεριά, βαμβάκι και δάκρυα μέσα από γλυπτά που τα κομμάτια τους κάποτε ήταν ζωντανά σε αυτό το μέρος και τώρα είναι απλά απολιθωμένες στιγμές στο χρόνο. Επίσης μια τάξη υπολογιστών στο βάθος του ορόφου ήταν αρκετή για να με προβληματίσει καθώς μινιατούρες από ανθρώπινες μορφές και σκηνικά είχα στηθεί μέσα στις οθόνες των υπολογιστών ενώ ακουγόταν από κάπου κάποια ξεχασμένη μελωδία.

Το ταξίδι αυτό ολοκληρώθηκε στο προαύλιο του κτιρίου όπου παιδικά κρεβάτια αιωρούνταν στον αέρα. Κρεβάτια ελεύθερα που έμοιαζαν σαν να πετάνε και έδιναν έναν παραμυθένιο χαρακτήρα. Ο σκοπός ήταν να ξυπνήσουν στον κάθε επισκέπτη τα όνειρα του και τη φαντασία του. Σε μένα το κατάφεραν και τώρα θα προσπαθήσω με τις εικόνες μου να σας μεταφέρω την αίσθηση και το κλίμα της όμορφης αυτής έκθεσης που έγινε σε ένα απο τα πιο ιστορικά κτίσματα της Κυψέλης.

Περαστικοί λοιπόν και εμείς στο χρόνο κάναμε στάση σε ένα κτίριο το οποίο μας μίλησε για την ιστορία του, μας αφηγήθηκε τις όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές του. Χαθήκαμε για λίγο στον χρόνο - στον χρόνο το δικό του και στα δικά του γεγονότα. Το μέλλον του κτιρίου δεν το γνωρίζουμε αλλά ενδεχομένως να στέκει για πολλά χρόνια εκεί αγέρωχο και με θάρρος για να διατηρεί την ιστορία του ζωντανή.

Did you think that only a school like the one in Harry Potter could surprise you? That Hogwards was the only school that could fascinate you? Yes, it's nice to talk about magic, the special effects of cinema, the fiction, but all these are just a creation of our imagination. What would you say if we took a trip to a real, yet mysterious school here in Athens? In a school that has something more to offer than an imaginary one? I don't expect you to decline because my readers are thirsty for travels through pictures and stories. That's why you have to prepare popcorn and enjoy my new post.

At the beginning of the year, in one of my previous articles, we visited a historical house where artists exhibited their works. A house that never before had opened to the public for any reason. The exhibition was titled "(Un)known Destinations" and took place in Kypseli. (Click on the title to to remember what it was about).

The exhibition that I will show you today, according to Dr. Kostas Prapoglou, is the follow-up of (Un)known Destinations, a second chapter. We don't have to go farther than a couple of narrow streets next to that historical house.

This time our trip will be in a shell, as the curator calls it. The title of this exhibition is Shell // the politics of being. It takes place in the 15th Lyceum of Kypseli: a gigantic building with art nouveau architectural elements and beautiful details decorating its windows. The building was initially run as an Italian Catholic religious institute for nuns, then passed into the hands of the German occupation forces, under which was used as a hospital. It was eventually handed over to the Greek Air Force as a hospital and that's how we get to today that functions as a public high school.

I am standing outside the big green wooden door of the building and before ringing the bell, I'm thinking of the rich history of this building and all the changes it's been through before. Am I ready to go in and take you with me?

I enter... and here I am now to show you what I saw, what I heard and what I learned through this exhibition.

The building accommodated twenty-one (21) prestigious artists who were invited to narrate the story of the building through their exhibits and to bring up thoughts to the viewers about how through the looting of time came issues such as peace, war, deprivation, human mobility, immigration, and much more. Visitors were invited to think of the building as a shell borrowed from time itself. We know the past, we live in its present, but one cannot imagine the future of the building. Forgetting the current form, I began to wander inside it.

• Μαριάννα Στραπατσάκη - O Φόβος 2006-2018 (Marianne Strapatsakis - The Fear 2006-2018)

The corridors were silent, as teachers would loved them to be when they call student out to “behave and be quiet in the corridors”. In each classroom there was an exhibit which you could feel urging to tell you its story the second you stepped into the room. The exhibits are complex, multiform, vibrant and full of emotions.

Next, I make my way down to the dark basement. That's where I saw a sea with ​​waves breaking all the way deep into the room. A little farther in, a lamp lit up beside a secret tunnel that, as some say, used to lead somewhere. In a room, you could hear testimonies of residents of the building, while in the engine room of the building there were human figures hanging on paper. I lost track of time for an hour or so down there.

• Απόλλωνας Γλύκας - Think Tank 2018 (Apollonas Glykas - Think Tank 2018)

• Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου - Χαρτογράφιση της Λήθης 2018

(Maria Andromachi Chatzinikolaou - Mapping the forgetting 2018)

I walked through all the floors and studied each project separately. From one room to the other, I felt the story of the building embracing me. On the higher floors, visual artists play with the minds of the visitors as they merge the building's stages into one, so that you are not sure where (or when) you really are: a classroom of a school or in a hospital wing. I felt the coldness and the awkwardness you feel when waiting in a hospital, as well as the trembling that we felt the first day of school when we didn’t know where we were going.

A class drowned in maps and soldiers dealt with geographic disputes and wars, while elsewhere I came across candles, cotton and tears through sculptures whose pieces were once alive in this place, and now are just petrified moments in time. Also, a computer class was enough to trouble me as miniature human figures and sceneries were set up in the monitors while a forgotten melody was playing.

This trip was completed in the courtyard of the building where children’s beds floated in the air. Beds that looked like they were flying and gave off a fairy-tale vibe. The purpose was to awaken each visitor's dreams and imagination. That happened to me and thus I tried with my pictures to convey the same feeling to you, as well as the climate of this beautiful exhibition that took place in one of the most historic buildings of Kypseli.

So we walked through time in a building while it talked about its story, told us its beautiful and ugly moments and we got lost in time for a little while; in its own time and in its own events. We don’t know the future of the building but it might as well stand there for many years to come, proud and courageous to keep its story alive.

• Δέσποινα Μεϊμάρογλου - Το Περιστατικό στη φωτεινή Πεδιάδα 1615-2018

(Despina Meimaroglou - The clear Valley Incient 1615-2018)

• Δημήτρης Σκουρογιάννης, - Με Όποιον Τρόπο 2018 (Dimitris Skourogiannis - Despite All 2018)

• Ελένη Ζούνη - Χρονικά 2018 (Eleni Zouni - Chronicles 2018)

• Παύλος Τσάκωνας - Λέσχη Ονείρου Μέτριων Μαθητών 2018

(Pavlos Tsakonas - Average Students Dream 2018

• Μπέτη Ζέρβα - Bellum omnium contra omnews / πόλεμος όλων εναντίων όλων 2018

(Betty Zerva - Bellum omnium contra omnews / war of all against all 2018)

• Γιώργος Χ. Παλαμάρης - Κεριά, Βαμβάκι και Δάκρυα 2018

(Giorgos C.Palamaris - Candles, Cotton and Tears 2018)

• Κλειώ Γκιζελή - RAM / Random Access Memory 2018

(Kleio Gizeli - RAM / Random Access Memory 2018)

• Ελένη Λύρα - Μεταβάσεις 2018 (Eleni Lyra - Transitions 2018)

• Συντάκτης κειμένων : Euframe by Theofylactos
• Επιμελητής ελληνικού κειμένου/Greek Text Editor: Νικολέττα Αγαθοκλέους
• Επιμελητής αγγλικού κειμένου/English Text Editor : Ηρακλής Ιωάννου
• Photo Credits: Theo Michael Photography

Πάντα υπάρχει η τάση στον άνθρωπο να θυμάται τις παλιές, δικές του εποχές και να πέφτει στην παγίδα να τις συγκρίνει με το σήμερα. Θυμάμαι κάθε καλοκαίρι στο σπίτι της γιαγιάς, ο παππούς με ένα ερέθισμα του, μου έλεγε κάθε φορά πόσο όμορφα και γλυκά ήταν τα χρόνια παλιά. Ξεκινούσε από το "εμείς δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα - για να μιλήσουμε με κάποιον έπρεπε να είμαστε στο σπίτι. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινούσε η αφήγηση του και το ένα έφερνε το άλλο στις μνήμες του χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι έλεγε και κυρίως να το αισθανθώ. Μεγάλωσα όμως και κατάλαβα τι εννοούσε. Μου μιλούσε για τις εποχές που η ζωή από μόνη της ήταν πάρτυ τις εποχές που ο κόσμος ήθελε απλά να χαμογελά με το κάθε τι, κι ας ήταν ένα ακόμη χιλιοειπωμένο αστείο που μεταφερόταν από την μια γραμμή του τηλεφώνου στην άλλη.

Η Αθήνα του σήμερα δεν μπορεί να θυμίσει καμιά της γωνιά πλέον κάτι από το παρελθόν. Τόσο η πολεοδομία της πόλης, όσο και οι συνήθειες των ανθρώπων, ακόμη και οι άνθρωποι οι ίδιοι - τίποτα, και αυτό είναι λογικό γιατί αλλιώς θα μιλούσαμε για παράνοια αν στην Αθήνα του 2018 είχαμε σταματήσει στις δεκαετίες του 50, 60, 70. Η Αθήνα όμως, έζησε πολύ βαθιά της εποχές εκείνες και πολύ έντονα μάλιστα. Έτσι λοιπόν με αφορμή το Athens Retro Festival που έγινε φέτος στη πόλη, πήγα για να ταξιδέψω λίγο στον χρόνο και να ακούσω ξανά στα αυτιά μου, τα λόγια του παππού που μου έλεγε όταν ήμουν μικρός.

Για τέσσερις συνεχόμενες μέρες λοιπόν στο κέντρο της πόλης στο παλιό Αμαξοστάσιο στήθηκε ένα σκηνικό των ρετρό εποχών που όπως κάθε χώρα είχε ζήσει, έτσι και η Ελλάδα. Οι επισκέπτες μπορούσαν μέσα από το φεστιβάλ να δουν από κοντά παλιά αυτοκίνητα, ρετρό αντίκες, την διακόσμηση της εποχής, παλιά video games και φυσικά παιχνίδια. Στο φεστιβάλ μπορούσε κάποιος να ψωνίσει από τα ρετρό μαγαζιά που είχαν διάφορα αξεσουάρ, ρούχα μα και είδη διακόσμησης. Φυσικά δεν θα μπορούσε να ήταν φεστιβάλ αν δεν είχε μουσική χορό και ποτό. Έτσι λοιπόν στο Athens Retro festival υπήρχαν πολλά νεανικά συγκροτήματα που έπαιζαν τραγούδια της εποχής και φυσικά γκρουπ χορευτών που ήταν εκεί για να μας δείξουν βήμα βήμα την κάθε σωστή κίνηση της εποχής και να το ζήσουμε στα αλήθεια. Με μια Fix helas λοιπόν στο χέρι ξεναγηθήκαμε στο φεστιβάλ και αφήσαμε κάθε πάγκο να πας ταξιδέψει και σε μια στιγμή της εποχής.

Όσοι κατάφεραν και έκλεψαν λίγο από τον χρόνο της Αθήνας του σήμερα και πήγανε στο φεστιβάλ θα έζησαν μια όμορφη εμπειρία που θα την θυμούνται μέχρι του χρόνου που ελπίζουμε ότι το φεστιβάλ θα μεγαλώσει κι άλλο και θα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό. Προσωπικά θα περιμένω να εξελιχθεί και άλλο το φεστιβάλ γιατί είναι κάτι που αξίζει να γίνεται και να περνάει στις νέες γενιές έστω λίγο την αύρα των περασμένων χρόνων, εκείνων τον γλυκών χρόνων όπως θα έλεγε και ο παππούς.

There is always a tendency in people who want to reminiscent old times, and to fall into the trap of comparing it to the present. I remember every Summer at grandma's house, my grandfather telling me every time how beautiful and sweet the old times were. It started with "we did not have mobile phones, in order to talk to someone we had to be at home". That's how his narrative began and one brought the other in his memories without being able to understand what he was saying and especially what to feel. But I grew up and I understood what he meant. He was talking to me about the years when life itself was a party in the times when people just wanted to smile with everything, and it was another joke that was transported from one line of the phone to another.

Nowadays, Athens doesn't evoke any memories of past years through the city's corners. Both city planning and people's habits, people themselves, and that is very reasonable because otherwise we would have talked with paranoia about Athens in 2018, if we would have stopped in the 50s, 60s, 70s. Athens lived very deeply in those eras. So, on the occasion of the Athens Retro Festival this year, I went to travel with my mind a little bit in time and listen once again, the words of my grandfather.

For four days in the centre of the city of Athens in the old depot, there was set up a backdrop of the times that, as every country has lived, so has Greece. Visitors could see old cars, retro antiques, decoration of the era, old video games through the festival. At the festival you could shop from retro shops that had various accessories, clothes and decorations. Of course it could not have been a festival if it did not have music, dancing and drinks. So at the Athens Retro Festival there were many bands that played songs of the past decades and of course a group of dancers who were there to show us every step of the way and to live it vividly. With a Fix helas beer we walked through the festival and let every bench to travel with our minds at a time of the time that passed.

Those who had a little bit of time in Athens and went to the festival have lived a beautiful experience that they will remember until the next year when we hope the festival will grow even more and it will be even more impressive. Personally, I will wait for the festival to evolve further, because it is worthwhile to pass to the new generations, let alone the aura of past times, those sweet years as my grandfather would say.

🎬 Here is a video created by me so if you want check it for more! Like and share it if you like it on social media

⭐️ Πιο κάτω θα δείτε κάποιους από τους εκθέτες που είναι στις φωτογραφίες,σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει!

⭐️ Note: You will see below some of the shops that were in my photos just in case that you want to search them

• Kiloshop Greece
• Mary's Handmade Creations
• Paradise Waterfalls
• Felis Art
• Under construction Athens