Νομίζατε ότι μόνο το σχολείο του Harry Potter θα μπορούσε να σας αφήσει έκπληκτους ε; και ότι μόνο το φανταστικό Hogwarts ήταν αρκετό για να σας μαγέψει στα χρονικά. Ναι είναι ωραία η μαγεία δε λέω, τα ειδικά εφέ, το σινεμά, η μυθοπλασία. Είναι όμως πέρα για πέρα σενάριο της φαντασίας μας. Τι θα λέγατε όμως αν κάναμε ένα ταξίδι σε ένα μυστηριώδεις πραγματικό σχολείο εδώ στην Αθήνα; σε ένα σχολείο που έχει κάτι παραπάνω να πει απο ότι ένα σενάριο; και δύσπιστος να είσαι ξέρω πολύ καλά ότι οι αναγνώστες μου διψάνε για ταξίδια μέσα από εικόνες και ιστορίες. Γι’αυτό φτιάξε ποπ κόρν και απόλαυσε το σημερινό μου άρθρο.
Σε προηγούμενο μου άρθρο πήγαμε σε μια παλιά ιστορική οικία, όπου καλλιτέχνες εξέθεσαν τα έργα τους. Μια οικία που ποτέ πριν δεν είχε ανοίξει για κανέναν λόγο και για κανέναν επισκέπτη. Η έκθεση είχε τίτλο "(Un)known Destinations - (ά)γνωστοι προορισμοί" και ήταν στη Κυψέλη. (Πατήστε στο τίτλο για να σας μεταφέρει στο άρθρο για να θυμηθείτε περί τίνος πρόκειται). Η έκθεση κατά τον επιμελητή της δρ Κώστα Πράπογλου έμελε να έχει και συνέχεια καθώς το κεφάλαιο δυο θα το μάθουμε σήμερα. Είστε έτοιμοι για τους (ά)γνωστους προορισμούς ΙΙ;. Δεν θα μπορούσαμε να πάμε πολύ μακριά παρά μερικά στενά πιο κάτω από το ιστορικό εκείνο σπίτι.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο 15ο Λύκειο της Κυψέλης. Ένα τεράστιο αγέρωχο κτίσμα που φέρει art nouveau αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά και όμορφες λεπτομέρειες στα παράθυρά του .Το κτίριο λειτούργησε αρχικά ως ιταλική σχολή καλογρέων, έπειτα πέρασε στα χέρια των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων και χρησιμοποιηθηκε ως νοσόκομείο. Στη συνέχεια δόθηκε στην Ελληνική αεροπορία και διατήρησε την λειτουργία του ως νοσοκομείο. Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα που λειτουργεί κανονικά ως Λύκειο. Αυτή τη φορά το ταξίδι μας θα γίνει σε ένα Κέλυφος όπως το ονομάζει ο επιμελητής της έκθεσης. "Κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης" είναι επακριβώς ο τίτλος της έκθεσης αυτής. Βρίσκομαι λοιπόν έξω απο την μεγάλη ξύλινη βαριά πράσινη πόρτα του κτιρίου αυτού και πριν χτυπήσω το κουδούνι για να μου ανοίξουν, σκέφτομαι την πορεία που έκανε ως σήμερα. Είμαι άραγε έτοιμος να μπω μέσα και να σας πάρω μαζί μου;
Έβγαλα την κάμερα από την τσάντα, πήρα μια ανάσα και χτύπησα το κουδούνι. Σήμερα είμαι εδώ να σας δείξω τί είδα, τί άκουσα και τί έμαθα απο την έκθεση αυτή. Στο κτίριο φιλοξενήθηκαν είκοσι ένας (21) σύγρχονοι εικαστικοί που κλήθηκαν να αφηγηθούν την ιστορία του κτιρίου μέσα απο τα εκθέματα τους και να δημιουργήσουν σκέψεις στον θεατή για το πώς μέσα από το πρίσμα του χρόνου εμφανίζονται θέματα όπως η ειρήνη, ο πόλεμος, η στέρηση, η ανθρώπινη κινητικότητα, η μετατανάστευση κτλ. Κληθήκαμε λοιπόν ως επισκέπτες να αντιληφθούμε το κτίριο ως ένα κέλυφος που κάνει το δικό του ταξίδι στο χρόνο. Εμείς γνωρίζουμε το παρελθόν, ζούμε τη σημερινή του μορφή αλλά δεν μπορεί κανείς να φανταστεί το μέλλον του. Ξεχνοντας λοιπόν τη σημερινή του μορφή άρχισα να περιπλανέμαι στο εσωτερικό του. Στους διαδρόμους επικρατούσε νεκρική σιγή. Ήταν η χαρά των καθηγητών, ακούω μέχρι και σήμερα στα αυτιά μου που φωνάζουν "Ησυχία στους διαδρόμους". Σε κάθε τάξη υπήρχε και ένα έκθεμα, και με το κάθε σου βήμα ένιωθες ότι ήθελε να σε απορροφήσει, να σου πει αμέσως την ιστορία του. Τα εκθέματα πολύπλοκα, πολύμορφα και κυρίως ζωντανά γεμάτα αισθήσεις. Χωρίς πολλά πολλά κατέβηκα στο σκοτεινό υπόγειο. Εκεί λοιπόν αντίκρισα μια θάλασσα (οπτικοακουστική εγκατάσταση) με κύμματα που έσκαγαν γαλήνια μέχρι το βάθος. Πιο κάτω μια λάμπα αναμμένη πλάι σε μια μυστική σήραγγα που κάπου οδηγούσε παλιά. Ξεχάστηκα για ώρα στο υπόγειο. Σε μια αίθουσα ακούγονταν μαρτυρίες των κατοίκων για το κτίριο ενώ στο μηχανοστάσιο του κτιρίου κρέμονταν ανθρώπινες μορφές σε χαρτί.
• Μαίρη Χρηστέα - Breathing Space 2018 (Mary Christea - Breathing Space 2018)
Πέρασα απο όλους τους ορόφους του κτιρίου μετά από το υπόγειο και μελέτησα ξεχωριστά κάθε έργο. Απο την μια αίθουσα στη άλλη ένιωθα την ιστορία του κτιρίου να με περικλείει. Στους πάνω ορόφους ειδικά οι εικαστικοί κάνουν παιχνίδι με το μυαλό του επισκέπτη καθώς ενώνουν τα στάδια του κτιρίου και δεν ξέρεις που πραγματικά είσαι, σε μια τάξη ενός σχολείου, ή σε μια πτέρυγα ενός νοσοκομείου. Ένιωσα κάποια στιγμή εκείνη την παγωμάρα και την αμηχανία που νιώθει κανείς όταν περιμένει σε ένα νοσκομείο, όπως επίσης και το τρέμουλο που νιώσαμε τη πρώτη εκείνη μέρα του σχολείου που δεν ξέραμε πού μας πάνε. Μια τάξη πνιγμένη από χάρτες και στρατιωτάκια θίγει γεωγραφικά ζητήματα και πολέμους. Ενώ πιο κάτω συνάντησα κεριά, βαμβάκι και δάκρυα μέσα από γλυπτά που τα κομμάτια τους κάποτε ήταν ζωντανά σε αυτό το μέρος και τώρα είναι απλά απολιθωμένες στιγμές στο χρόνο. Επίσης μια τάξη υπολογιστών στο βάθος του ορόφου ήταν αρκετή για να με προβληματίσει καθώς μινιατούρες από ανθρώπινες μορφές και σκηνικά είχα στηθεί μέσα στις οθόνες των υπολογιστών ενώ ακουγόταν από κάπου κάποια ξεχασμένη μελωδία.
Το ταξίδι αυτό ολοκληρώθηκε στο προαύλιο του κτιρίου όπου παιδικά κρεβάτια αιωρούνταν στον αέρα. Κρεβάτια ελεύθερα που έμοιαζαν σαν να πετάνε και έδιναν έναν παραμυθένιο χαρακτήρα. Ο σκοπός ήταν να ξυπνήσουν στον κάθε επισκέπτη τα όνειρα του και τη φαντασία του. Σε μένα το κατάφεραν και τώρα θα προσπαθήσω με τις εικόνες μου να σας μεταφέρω την αίσθηση και το κλίμα της όμορφης αυτής έκθεσης που έγινε σε ένα απο τα πιο ιστορικά κτίσματα της Κυψέλης.
Περαστικοί λοιπόν και εμείς στο χρόνο κάναμε στάση σε ένα κτίριο το οποίο μας μίλησε για την ιστορία του, μας αφηγήθηκε τις όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές του. Χαθήκαμε για λίγο στον χρόνο - στον χρόνο το δικό του και στα δικά του γεγονότα. Το μέλλον του κτιρίου δεν το γνωρίζουμε αλλά ενδεχομένως να στέκει για πολλά χρόνια εκεί αγέρωχο και με θάρρος για να διατηρεί την ιστορία του ζωντανή.
Did you think that only a school like the one in Harry Potter could surprise you? That Hogwards was the only school that could fascinate you? Yes, it's nice to talk about magic, the special effects of cinema, the fiction, but all these are just a creation of our imagination. What would you say if we took a trip to a real, yet mysterious school here in Athens? In a school that has something more to offer than an imaginary one? I don't expect you to decline because my readers are thirsty for travels through pictures and stories. That's why you have to prepare popcorn and enjoy my new post.
At the beginning of the year, in one of my previous articles, we visited a historical house where artists exhibited their works. A house that never before had opened to the public for any reason. The exhibition was titled "(Un)known Destinations" and took place in Kypseli. (Click on the title to to remember what it was about).
The exhibition that I will show you today, according to Dr. Kostas Prapoglou, is the follow-up of (Un)known Destinations, a second chapter. We don't have to go farther than a couple of narrow streets next to that historical house.
This time our trip will be in a shell, as the curator calls it. The title of this exhibition is Shell // the politics of being. It takes place in the 15th Lyceum of Kypseli: a gigantic building with art nouveau architectural elements and beautiful details decorating its windows. The building was initially run as an Italian Catholic religious institute for nuns, then passed into the hands of the German occupation forces, under which was used as a hospital. It was eventually handed over to the Greek Air Force as a hospital and that's how we get to today that functions as a public high school.
I am standing outside the big green wooden door of the building and before ringing the bell, I'm thinking of the rich history of this building and all the changes it's been through before. Am I ready to go in and take you with me?
I enter... and here I am now to show you what I saw, what I heard and what I learned through this exhibition.
The building accommodated twenty-one (21) prestigious artists who were invited to narrate the story of the building through their exhibits and to bring up thoughts to the viewers about how through the looting of time came issues such as peace, war, deprivation, human mobility, immigration, and much more. Visitors were invited to think of the building as a shell borrowed from time itself. We know the past, we live in its present, but one cannot imagine the future of the building. Forgetting the current form, I began to wander inside it.
• Μαριάννα Στραπατσάκη - O Φόβος 2006-2018 (Marianne Strapatsakis - The Fear 2006-2018)
The corridors were silent, as teachers would loved them to be when they call student out to “behave and be quiet in the corridors”. In each classroom there was an exhibit which you could feel urging to tell you its story the second you stepped into the room. The exhibits are complex, multiform, vibrant and full of emotions.
Next, I make my way down to the dark basement. That's where I saw a sea with waves breaking all the way deep into the room. A little farther in, a lamp lit up beside a secret tunnel that, as some say, used to lead somewhere. In a room, you could hear testimonies of residents of the building, while in the engine room of the building there were human figures hanging on paper. I lost track of time for an hour or so down there.
• Απόλλωνας Γλύκας - Think Tank 2018 (Apollonas Glykas - Think Tank 2018)
• Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου - Χαρτογράφιση της Λήθης 2018
(Maria Andromachi Chatzinikolaou - Mapping the forgetting 2018)
I walked through all the floors and studied each project separately. From one room to the other, I felt the story of the building embracing me. On the higher floors, visual artists play with the minds of the visitors as they merge the building's stages into one, so that you are not sure where (or when) you really are: a classroom of a school or in a hospital wing. I felt the coldness and the awkwardness you feel when waiting in a hospital, as well as the trembling that we felt the first day of school when we didn’t know where we were going.
A class drowned in maps and soldiers dealt with geographic disputes and wars, while elsewhere I came across candles, cotton and tears through sculptures whose pieces were once alive in this place, and now are just petrified moments in time. Also, a computer class was enough to trouble me as miniature human figures and sceneries were set up in the monitors while a forgotten melody was playing.
This trip was completed in the courtyard of the building where children’s beds floated in the air. Beds that looked like they were flying and gave off a fairy-tale vibe. The purpose was to awaken each visitor's dreams and imagination. That happened to me and thus I tried with my pictures to convey the same feeling to you, as well as the climate of this beautiful exhibition that took place in one of the most historic buildings of Kypseli.
So we walked through time in a building while it talked about its story, told us its beautiful and ugly moments and we got lost in time for a little while; in its own time and in its own events. We don’t know the future of the building but it might as well stand there for many years to come, proud and courageous to keep its story alive.
• Δέσποινα Μεϊμάρογλου - Το Περιστατικό στη φωτεινή Πεδιάδα 1615-2018
(Despina Meimaroglou - The clear Valley Incient 1615-2018)
• Δημήτρης Σκουρογιάννης, - Με Όποιον Τρόπο 2018 (Dimitris Skourogiannis - Despite All 2018)
• Ελένη Ζούνη - Χρονικά 2018 (Eleni Zouni - Chronicles 2018)
• Παύλος Τσάκωνας - Λέσχη Ονείρου Μέτριων Μαθητών 2018
(Pavlos Tsakonas - Average Students Dream 2018
• Μπέτη Ζέρβα - Bellum omnium contra omnews / πόλεμος όλων εναντίων όλων 2018
(Betty Zerva - Bellum omnium contra omnews / war of all against all 2018)
• Γιώργος Χ. Παλαμάρης - Κεριά, Βαμβάκι και Δάκρυα 2018
(Giorgos C.Palamaris - Candles, Cotton and Tears 2018)
• Κλειώ Γκιζελή - RAM / Random Access Memory 2018
(Kleio Gizeli - RAM / Random Access Memory 2018)
• Ελένη Λύρα - Μεταβάσεις 2018 (Eleni Lyra - Transitions 2018)
- Συντάκτης κειμένων : Euframe by Theofylactos
- Επιμελητής ελληνικού κειμένου/Greek Text Editor: Νικολέττα Αγαθοκλέους
- Επιμελητής αγγλικού κειμένου/English Text Editor : Ηρακλής Ιωάννου
- Photo Credits: Theo Michael Photography
